W ramach wpisów z szuflady „indoktrynacja” wykładam swój pogląd na świat i próbuję do niego przekonać.
Tytuł dzisiejszego wpisu może mieć silne uzasadnienie. W pewną styczniową sobotę miały miejsce dwa zupełnie od siebie niezależne wydarzenia, które być może powinienem interpretować jako Znaki z Samej Góry. I jeśli te znaki dobrze odczytuję, to Sama Góra chciałaby, żebym powiedział co myślę o CSR.
Wygląda więc na to, że albo właśnie spisuję objawienie, albo zaraz będę bluźnił na potęgę.
Tak czy inaczej, powinno być ciekawie.
Wiecie skąd mam dane? Z CIA, kurde! CIA World Factbook. Permanentna inwigilacja!
Niedawno naszła mnie taka oto obserwacja.
Otóż obecnie około 73% Produktu Krajowego Brutto w Unii Europejskiej zawdzięczamy sektorowi usług (pozostałą częścią tortu dzielą się rolnictwo – ok. 2% i przemysł – ok. 25%). Podobnie jest w innych gospodarkach rozwiniętych.
Jak można dowiedzieć się na pierwszym roku ekonomii albo z Wikipedii, jedną z cech usług jest ich niematerialność. Usługi po prostu nie istnieją. Albo – jeśli się ktoś uprze na niepoprawny optymizm – istnieją tylko i wyłącznie w chwili ich świadczenia.
Kto by pomyślał, że najbardziej trafne i efektowne podsumowanie tego, na czym opiera się współczesna gospodarka, znajdę w reklamie?
Serce i rozum – bohaterowie reklam Telekomunikacji Polskiej S.A. Reklama radiowa jakiegoś pakietu telewizyjnego. Usłyszałem dzisiaj rano tylko fragment, ale wystarczyło:
Rozum: 68 kanałów?! Przecież ty w życiu tego nie obejrzysz!
Serce: Jak zapłaciłem, to obejrzę!
I właściwie mógłbym w tym miejscu skończyć, licząc na to, że ta reklama urzeknie Was tak samo, jak urzekła mnie. Obawiam się jednak, że w takim wypadku spotkałbym się ze sporym niezrozumieniem. Więc nie skończę. Wyjaśnię, przynajmniej częściowo.
W poprzedniej części We’re all gonna die odgrażałem się, że będę snuł kasandryczne wizje związane z marketingiem. Czas dotrzymać słowa.
