To się chyba chyba rozumie samo przez się.
Po takim tygodniu, jak ostatni, człowiek może czuć wdzięczność za to, że mieszka akurat w Polsce i wśród – jasne, pełnych swoich wad – Polaków. I nie mam tu na myśli tylko tragicznych i burzliwych wydarzeń na świecie, czyli krwawego zamachu w Nicei i jeszcze bardziej krwawej próby przewrotu w Turcji, ale także – a może przede wszystkim – bolesne rocznice, które obchodziliśmy w minionym tygodniu.
Ze wszystkich rzeczy typowo polskich, najbardziej typowo polskie jest ciągłe gadanie o tym, że coś jest typowo polskie. Tymczasem mam nieodparte wrażenie, że w wielu przypadkach, ludzie określający coś mianem typowo polskiego, nie mają nawet cienia przesłanki, żeby to coś rzeczywiście uznać za typowo polskie. Cie-nia.
Maltreting to raczej wesoły blog, ale tak naprawdę jestem urodzonym pesymistą. Naprawdę.
Bycie pesymistą zwykle nie jest zresztą takie złe. Powiedziałbym wręcz, że bycie pesymistą w przyjaznym świecie, w którym otaczają cię mili ludzie, jest całkiem zabawne: daje odrobinę wytchnienia od wszechobecnej propagandy sukcesu, skąpanej w potrafiącej przyprawiać o mdłości słodyczy automotywacyjnego sosu.
Bycie pesymistą w świecie bez zagrożeń jest całkiem fajne: snujesz sobie swoje czarne wizje dotyczące przyszłości, postępu technicznego, rozwoju społeczeństw, konsekwencji trendów ekonomicznych, wiedząc że ich ewentualna realizacja jest zbyt odległa, by naprawdę zatruwać ci życie.
Czytaj dalej
Żyjemy w niesamowitych czasach. Świat, jeszcze niedawno ogromny i tajemniczy, kurczy się i odsłania przed nami swoje sekrety. Bywa, że o tym, co dzieje się po drugiej stronie ulicy wiemy mniej niż o tym, co dzieje się na drugim końcu kontynentu. Ba – globu! Ludzie zza oceanu, których życie jeszcze niedawno mogliśmy sobie tylko wyobrażać, stają przed nami jak żywi: głosują, przeżywają chwile radości, dramaty. Na naszych oczach, dzięki cudom techniki tak bliscy, że niemal moglibyśmy ich dotknąć, gdzieś tam po drugiej stronie ekranu rodzą się, żyją, umierają.
