Podlasie. Tereny żubra, najrzadszej w kraju sieci dróg i Zenka Martyniuka. To jego biografię, nadawaną na antenie Polskiego Radia, słyszę jako pierwsze dźwięki, gdy udaje mi się dojść do porozumienia z mini-wieżą marki TZS First (Austria, mp3, surround, moc 1200W PMPO) w domku, w którym spędzam wakacje.
W czasach, gdy były rzecznik partii rządzącej prowadzi w kanale informacyjnym telewizji publicznej główne pasmo publicystyczne, a tzw. paski (tamże) redaguje zapewne sam prezes tej partii, społeczeństwo jak nigdy potrzebuje – nawet, jeśli o tym nie wie – wiarygodnych mediów prywatnych.
Mediów, którym ufałoby chociażby na tyle, by nie kwestionować prawdziwości i rzetelności podawanych przez nie informacji wyłącznie na podstawie nazwy redakcji.
Nawet, jeśli nie zgadza się z prezentowanymi przez te redakcje opiniami.
Mediów, których nie uważałoby za zaciężne hufce w bitwach toczonych przez polityków.
Kiedy wybierałem się na gdański koncert Guns N’Roses, zamieściłem na Facebooku krótką listę rzeczy, które ze sobą wziąłem – począwszy od zróżnicowanego repertuaru muzycznego na drogę (czyli kompletnej studyjnej dyskografii GN’R), przez gacie na zmianę, aż po bilet do tzw. sektora Golden Circle. O bilecie napisałem wtedy tak:
„Bilet pod samą scenę, żeby pot muzyków chlapał na twarz – jest, kurde, jest!”
Połowa czytających teraz te słowa zapewne nawet nie przypuszcza, że druga połowa czytających teraz te słowa właśnie zesrała się ze śmiechu.
Znowu, znowu, znowu. No znowu muszę. Znowu muszę napisać o papierze toaletowym.
To najwyraźniej jeden z tych tematów, których nie da się wyczerpać, choćby pisać o nim do usranej śmierci.
