W czasach, gdy były rzecznik partii rządzącej prowadzi w kanale informacyjnym telewizji publicznej główne pasmo publicystyczne, a tzw. paski (tamże) redaguje zapewne sam prezes tej partii, społeczeństwo jak nigdy potrzebuje – nawet, jeśli o tym nie wie – wiarygodnych mediów prywatnych.
Mediów, którym ufałoby chociażby na tyle, by nie kwestionować prawdziwości i rzetelności podawanych przez nie informacji wyłącznie na podstawie nazwy redakcji.
Nawet, jeśli nie zgadza się z prezentowanymi przez te redakcje opiniami.
Mediów, których nie uważałoby za zaciężne hufce w bitwach toczonych przez polityków.
Kiedyś spotkałem się z taką oto refleksją: dzisiejsze czasy nazywa się często erą informacji, ale znamienne jest, że nie nazywa się ich erą wiedzy. Rzeczywiście, znamienne. Ale tak sobie myślę, że nawet nazwa „era informacji” to wytwór optymistycznego idealizmu graniczącego z naiwnością.
